Hoe mijn generatie de kindertijd heeft overleefd, is een mysterie

Noot van de redacteur: de column van deze week werd oorspronkelijk gepubliceerd in 2014. Ik kwam deze week een grappig, maar tot nadenken stemmend artikel tegen op sociale media. Eerst moest ik erom lachen, maar toen ik meer over het onderwerp ging nadenken, merkte ik dat ik verbaasd was dat zoveel kinderen uit de jaren zeventig – en decennia daarvoor – de volwassenheid overleefden.

Het artikel was getiteld: Acht redenen waarom kinderen uit de jaren zeventig allemaal dood zouden moeten zijn. Niet de meest geruststellende titel, maar achteraf gezien, terugkijkend op mijn jeugd in de jaren ’70, moest ik toegeven dat het een wonder is dat een van ons het heeft overleefd.

De acht redenen waren als volgt: het spel grasdarten (ook wel Jarts genoemd), geen veiligheidsgordels, dodelijke speeltuinen, geen zonnebrandcrème, geen fietshelmen, gebrek aan toezicht van volwassenen, ernstig gewond mogen raken en passief roken (overal).

Toen ik deze las, realiseerde ik me dat we vroeger constant in gevaar waren. Ik kan zeggen dat ik me AL deze dingen herinner toen ik opgroeide en op wonderbaarlijke wijze overleefde ik, zonder grote verwondingen.

Het dartspel op het gazon herinner ik me vooral omdat mijn moeder er een keer per ongeluk een gooide en de nieuwe auto van mijn vader raakte. Gelukkig heeft het mij of andere kinderen in de familie nooit geraakt.

Veiligheidsriemen? Ja, die hebben we niet gebruikt toen ik klein was. Ik herinner me dat de veiligheidsgordels in de auto’s van mijn moeder en vader kort nadat de auto was gekocht, in de stoelen werden gedrukt en daarna nooit meer werden gezien.

Auto’s uit de jaren zestig en zeventig werden natuurlijk gebouwd als kleine tanks, dus ze waren veiliger (zo zeiden we tegen onszelf), maar het was waarschijnlijk verstandig geweest om veiligheidsgordels te dragen.

Ik zou de speelplaatsen van mijn jeugd niet ‘dodelijk’ noemen, maar ik kreeg daar wel mijn deel van de verwondingen. Ik heb tot op de dag van vandaag een afgebroken tand die het gevolg was van een val met mijn gezicht eerst in de klimrekken. Ik herinner me dat ik van een glijbaan gleed en landde op een puntig stuk ijs dat uit de bevroren waterplas onder aan de glijbaan stak. Zelfs in de vroege jaren 2000 viel mijn dochter van speeltoestellen en brak een arm.

Zonnebrandcrème was iets waar we nooit echt over nadachten totdat we al knapperig of rood waren als een kreeft.

Fietshelmen waren voor mietjes. Je zou niet doodgaan als je er een draagt ​​en we wilden allemaal snel leren fietsen, zodat niemand onze zijwieltjes zou zien.

Over het algemeen hadden we niet de hele tijd veel toezicht van volwassenen – vandaar herinneringen aan vrienden die speelden met scherpe voorwerpen, vuur en verschillende ruwe wapens. verkeersborden.nu kan je alles vinden.

Ik herinner me veelvuldige verwondingen, waarvan de meeste ons te horen kregen dat het goed zou komen als we konden opstaan ​​en weglopen. En ja, de meeste volwassenen rookten in die tijd, dus als kinderen werden we bijna constant blootgesteld aan passief roken.

Tegenwoordig leven onze kinderen in plastic bubbels, zo lijkt het. Ze zijn beter beschermd tegen al deze dingen, misschien omdat we beter geïnformeerd zijn door onze eigen ervaringen. Of omdat de overheid ons vertelt dat alles slecht is, en ze proberen dingen veiliger te maken.

Wat de reden ook is, kinderen hebben tegenwoordig niet met dezelfde dagelijkse bedreigingen voor hun welzijn te maken als wij toen we opgroeiden. Hoewel ik denk dat het goed is om veilig te zijn, denk ik soms dat we beter voorbereid waren om de wereld onder ogen te zien dan velen van hen tegenwoordig zijn. autotheorie training is makkelijk.

Zoals ze zeggen: “wat je niet doodt, maakt je alleen maar sterker.” Geen theorie die iemand wil testen met het leven van hun kinderen, maar we moeten allemaal tegenslag in het gezicht zien, zodat we sterk genoeg zullen zijn om het te overwinnen.

Read More